Szkolenie specjalistyczne – snajperzy

One shot, one killed

Popularne militarne powiedzonko mówi, że „dobrze wystrzelony pocisk może zmienić losy całej bitwy”. I choć Dust wielokrotnie udowodnił mi, że może to być prawdą (szczególnie w przypadku pocisków przeciwpancernych dużego kalibru), dziś chciałbym skupić się na jednostkach o mniejszej skali. Specjalistach w kamuflażu i eliminacji kluczowych żołnierzy wroga – zespołach snajperów.

Klasyczny oddział snajperski w Duście składa się z dwóch modeli. Jeden z nich niesie karabin snajperski o dużym zasięgu, drugi zaś… lornetkę i bardziej typową broń piechoty, jak np. karabinek M1 AR. Taki duet posiada bardzo dużą pulę zalet. Zaczniemy od najprostszej – jest po prostu tani (oddział dwóch takich żołnierzy drugiej klasy pancerza kosztuje 4 punkty). Ale dlaczego chcielibyśmy go tak naprawdę użyć? Za dwa razy tyle punktów możemy przecież wystawić o wiele groźniejsze jednostki liniowej piechoty. I tu ukazują się w pełni zalety broni snajperskich! Nie dość, że mają zasięg porównywalny jedynie z bronią ciężką (8 i więcej pól), to wybierają, która figurka przeciwnika otrzyma obrażenia. Szczególnie przydaje się to w dwóch sytuacjach: gdy przeciwnik ma w oddziale bohatera z denerwującą umiejętności,ą któremu nie pozostało już wiele punktów życia, bądź gdy chcemy wyeliminować specjalistę obsługującego jakąś broń ciężką. Niech tylko taki cel znajdzie się w zasięgu i linii wzroku waszego strzelca wyborowego, koniec z zostawianiem najbardziej wartościowych figurek i przyjmowaniem obrażeń na „mięso armatnie”…

Jaką więc rolę w tym wszystkim (oprócz wspomnianego „mięsa armatniego”) pełni kolega naszego snajpera, pan z lornetką? Otóż – jeśli obserwator nie używa swojej broni podczas akcji ataku, zaś jednostka wykonuje Strzał Mierzony – snajper trafia zarówno na wyrzuconych znakach frakcyjnych, jak i symbolach celownika. A wzrost szansy trafienia z 33 do 66 proc. to już znaczna różnica

Warto tu zwrócić uwagę, że oddział snajperów 2. klasy pancerza ZSS operuje w zestawieniu snajper + snajper, bez pomocy obserwatorów. Cóż, lepsze 2 kostki niż jedna z większą szansą trafienia!

Poza opisywanymi dotąd jednostkami snajperskimi 2. klasy pancerza występują dwie dalsze iteracje jednostek snajperskich. Dowódcy NDAK mogą cieszyć się potężnym wzmocnieniem swoich oddziałów zwiadowczych Desert Scorpions w postaci żołnierza wyposażonego właśnie w karabin snajperski.

Wszystkie do tej pory wymienione oddziały cieszą się też zdolnością Kamuflażu – jeśli nie decydują się na atak i poruszają wystarczająco wolno (tj. nie wykonują akcji Marszu) nie są widoczne dla przeciwnika już na średnim dystansie.

Wisienką na naszym wyborowym torcie jest oddział Stalowej Gwardii, wyposażony w de facto rusznice przeciwpancerne udające karabiny snajperskie. Panowie ci nie dość, że są wstanie zagrozić opancerzonym pojazdom, to ich specjalne przyrządy celownicze mogą zwiększyć naszą szansę na trafienie. A, no i są Stalową Gwardią – jak wszystkie jednostki 4. klasy piechoty koszmarnie ciężko ich ubić.

Aliantom niestety poskąpiono innych poza podstawową jednostek snajperskich 😉

Warto też pamiętać, że w wersji 1947 snajperzy ignorują wszelkie osłony i uniki. Ot – co trafiło, zadaje obrażenie. Przed tą kulą nic ich nie ochroni…

Słabe strony? Tylko dwie figurki w oddziale oznaczają, że jedna celna salwa z jakiejkolwiek broni może wysłać cały nasz snajperski zespół na przymusową, przyspieszoną emeryturę. Ponadto nowe zasady dotyczące artylerii w Dust 1947 skutecznie osłabiają zdolność Kamuflażu – możliwość pokrywania ogniem czterech sąsiednich pól bez konieczności wyznaczania linii wzroku do wszystkich celów na atakowanym obszarze  oznacza, że przeciwnik – zwłaszcza w pierwszych fazach bitwy – z braku lepszych celów będzie chciał pozbyć się utrapienia, jakim mogą być nasi snajperzy, którzy dojdą na odległość strzału. Jeśli więc chcemy oprzeć naszą strategię na zespołach snajperskich, warto pomyśleć o wsparciu ich jakimś bohaterem, który zapewni naszym strzelcom trochę więcej punktów życia i większą przeżywalność.