Staghound III (Bronco)

Staghound T17 to ciężki, kołowy samochód pancerny produkcji amerykańskiej z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego wozu powstały w 1942 r., a produkcja seryjna pojazdu trwała w latach 1942-1944. Przyjmuje się, że w jej toku powstało ok. 3000 wozów tego typu. Napęd zapewniały dwa silniki Hercules JXD albo GMC 270 o mocy odpowiednio 110 KM i 97 KM każdy. Wóz miał 5,48 m długości, przy szerokości 2,79 metra. Zasięg działania wozu sięgał ok. 750-800 kilometrów. W wersji Mark I uzbrojenie główne stanowiła pojedyncza armata kal. 37 mm, a uzbrojenie dodatkowe 2-3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm.

Staghound T17 został opracowany na potrzeby US Army przez firmę Chevrolet, jako nowy, ciężki samochód pancerny. Jednak z czasem amerykański siły zbrojne wycofały się z zamówienia, a wóz (pod oznaczeniem Staghound T17E1) trafił na wyposażenie przede wszystkim British Army w ramach programy Lend and Lease. W toku produkcji na terenie Stanów Zjednoczonych powstało kilka wersji tego pojazdu, wśród nich m.in.: Mark I (wersja podstawowa uzbrojona w armatę kal. 37 mm), Mark II (wersja pełniąca rolę pojazdu wsparcia uzbrojona w armatę kal. 76,2 mm) czy Mark III (pojazd z wieżą z czołgu Crusader i armatą kal. 57 mm). Wozy tego typu były używane przede wszystkim w końcowym okresie kampanii w Afryce Północnej, w rejonie Bliskiego Wschodu oraz na płw. Apenińskim, natomiast w mniejszym stopniu na terenie Europy północno-zachodniej w okresie 1944-1945. Wozy tego typu były używane w wojskach krajów Brytyjskiej Wspólnoty Narodów oraz w Polskich Ziłach Zbrojnych na Zachodzie.

Zestaw dla doświadczonych modelarzy.